Terug

In gesprek met één van onze mantelzorgers tijdens de coronacrisis

Piet is bijna 60 jaar getrouwd met zijn vrouw. Ze waren al vroeg getrouwd, op hun 19e. Ze zijn elkaars maatjes en voelen elkaar goed aan. ‘’Een liefdevol huwelijk’’, vertelt Piet. Een aantal jaar geleden heeft zijn vrouw Alzheimer gekregen. Ze wonen nu apart van elkaar. Hij thuis, zij in een verpleeghuis. Piet heeft het hier moeilijk mee.

Toen ze net was verhuisd durfde hij een poos niet meer te lachen. ‘’Zij zat daar, zonder mij. Ik had het gevoel dat ik altijd verdrietig moest zijn. Inmiddels heb ik ook weer geleerd om te lachen, mede door de gesprekken met maatschappelijk werkster Bermath.’’ Bermath raakte in deze tijd betrokken bij Piet. Tijdens de coronacrisis sloten de verpleeghuizen en kon Piet ongeveer twee weken lang zijn vrouw niet zien. Daarna zag hij haar af en toe, vanachter het raam en sinds kort mag hij zijn vrouw gelukkig weer bezoeken. Wat extra moeilijk is, is dat hij merkt dat zijn vrouw de afgelopen tijd achteruit is gegaan.

‘’Voor de coronacrisis herkende zij mij, nu lijkt dit niet meer zo te zijn. Het is net of het niet meer bij haar binnenkomt.’’ Dat hij haar juist tijdens de coronacrisis niet kon bezoeken, vastpakken of knuffelen raakte hem ontzettend. Piet vertelt dat hij in deze tijd veel steun heeft aan de gesprekken met Bermath. Ze spreken nog steeds af op een bankje in het park op 1,5 meter. Of ze videobellen. Ze praten over zijn vrouw en over het leven. Het gaat over van alles. Ook lachen ze samen, want inmiddels ziet Piet in dat lachen mag én juist nodig is om het vol te kunnen houden, ondanks de moeilijke situatie. ‘’In het begin was ik altijd erg emotioneel als ik over moeilijke dingen sprak met Bermath, nu wordt het minder. Mijn hart kunnen luchten helpt mij om beter met de situatie om te kunnen gaan.’’