Hoe SMWO Jolanda haar leven weer hielp opbouwen

Jolanda Andriessen (57) had nooit gedacht dat haar leven zo zou veranderen. Vijf jaar geleden verloor ze haar man Ed, haar grote liefde en beste vriend. “We deden alles samen en waren echt gelukkig,” vertelt Jolanda met zichtbare emotie. “Na zijn overlijden wist ik niet hoe ik verder moest. Het huis waarin we samenwoonden, werd een plek vol herinneringen die me overweldigden.”

In 2021 vond Jolanda de kracht om een nieuwe start te maken en verhuisde van Rozenburg naar het vertrouwde Ouwerkerk in Zeeland. De plek waar ze in haar jeugd veel zomers heeft doorgebracht. Maar hoe mooi de omgeving ook is, het verdriet blijft. “Je neemt je verdriet mee, waar je ook naartoe gaat. Toch voel ik op deze plek mijn man het allerbest.”

Een paar maanden nadat Jolanda in haar nieuwe woonplaats woonde leerde ze Yvonne kennen. “Yvonne werd voor mij de grootste steun die ik me maar kon wensen. Toen ik haar voor het eerst zag, had ik haar armen om me heen hard nodig. Het voelde meteen zo vertrouwd,” vertelt ze met een glimlach. “Vanaf dat moment is het een sterke vriendschap geworden, maar helaas is deze lieve vriendin kortgeleden overleden.”

De kracht van die eerste stap
Het idee om hulp te zoeken vond Jolanda in het begin moeilijk. “Ik wilde niet zielig overkomen. Dat maakte de drempel zo hoog voor mij,” vertelt ze. Door Yvonne hoorde ze over de rouwgroep van SMWO. Yvonne zei: ‘Probeer het gewoon, je hebt niets te verliezen.’ “Haar woorden lieten mij beseffen dat alleen rouwen me niet verder zou helpen, en daarom besloot ik de eerste stap te zetten naar de rouwgroep van SMWO,” vertelt Jolanda met emotie in haar stem. Een plek waar mensen die een verlies hebben meegemaakt verhalen delen. “Die eerste keer brak ik compleet. Maar dat was goed, want ik voelde mij direct daarna alsof ik twintig kilo lichter was.”

Dit inzicht liet me beseffen dat alleen rouwen me niet verder zou helpen, en daarom besloot ik de stap te zetten naar de rouwgroep van SMWO.

Jolanda beschrijft de rouwgroep als een veilige plek. “Iedereen luistert naar je. Niemand onderbreekt je. Het voelde zo fijn om gewoon te mogen huilen en echt te voelen. Voor het eerst ervoer ik dat verdriet er gewoon mag zijn. Dat is precies wat ik nodig had.”

Maar de rouwgroep gaf haar meer dan alleen een plek voor haar emoties. Jolanda benadrukt hoe bijzonder het is om die herkenning te ervaren. “Rouwen is zwaar werk. Je doorloopt verschillende fases, zoals boosheid, verdriet en zelfs schuldgevoelens. In deze groep heb ik geleerd welke rouwfases er zijn en dat die emoties in elke fase normaal zijn.”

Daarnaast bracht de groep iets onverwachts: nieuwe vriendschappen. “Ik heb een hele mooie vriendschap aan de rouwgroep overgehouden. We ondernemen nu dingen die ik zelf misschien niet meer had ondernomen, zoals naar de bioscoop gaan of gewoon gezellig samen koffiedrinken. Dat heeft mijn leven echt verrijkt.”

Praktische hulp en rust
Via de rouwgroep werd Jolanda via haar Maatschappelijk werker Tedi doorverwezen naar Ellen van Sociaal Juridische Dienstverlening (SJD). Hoewel Jolanda zich hier aanvankelijk voor schaamde, was deze stap belangrijk. “Het was niet makkelijk om toe te geven dat ik het nodig had, want ik heb altijd keihard gewerkt,” benadrukt ze. “Ellen hielp mij niet alleen om al mijn financiën door nemen, maar gaf mij ook de rust en het vertrouwen terug die ik nodig heb voor de toekomst. Dankzij deze ondersteuning kon ik mij volledig richten op mijn herstel, zonder mij zorgen te maken over de administratieve zaken.”

Deze duidelijkheid gaf Jolanda niet alleen praktische rust, maar ook mentale ruimte. “Ik weet door de begeleiding wat ik heb, wat ik kan en niet kan. Dat is zo belangrijk om weer vooruit te kunnen in het leven.” Jolanda kan de woorden even niet vinden, laat een stilte vallen en zegt: “Ik ben Ellen  eeuwig dankbaar voor wat ze voor mij heeft betekend.”

Met volle kracht vooruit
De ondersteuning en inzichten die Jolanda via SMWO ontvangt, vormen langzaam maar zeker een stevige basis voor haar nieuwe leven. “Stap voor stap richt ik mijn leven opnieuw in,” zegt ze met gepaste trots. “De mensen van SMWO zeiden tegen me: ‘Je bent sterk.’ In het begin kon ik dat nauwelijks geloven. Maar door onze gesprekken, waarin ze me lieten zien wat ik allemaal al had overwonnen, ben ik het gaan inzien en voelen,” benadrukt Jolanda. Haar bonuskinderen mochten niet ontbreken in het durven vooruitkijken. “De kinderen van Ed, mijn bonuskinderen Romanie en Ricardo, geven mij extra kracht door hun liefde en steun.”

Het terugvinden van deze stabiliteit gaf Jolanda niet alleen rust, maar ook nieuwe energie om anderen te helpen. “Regelmatig praat ik samen met Tedi over nieuwe dingen die ik zou kunnen oppakken,” vertelt Jolanda blij. “Ik zou graag vrijwilliger willen worden en anderen helpen, net zoals ik ben geholpen. Dat voelt als een natuurlijke stap.”

Weer genieten van het leven
Jolanda gaat verder met haar verhaal en vertelt met grote trots over het rijke sociale leven dat ze met haar man had opgebouwd. “We ondernamen ontzettend veel. Eigenlijk deden we alles samen en kenden we veel mensen,” blikt ze terug. Maar ook dit veranderde ingrijpend. “Ja, echt waar,” vervolgt ze openhartig. “Ik heb natuurlijk nog steeds een sociaal leven, maar het is veel minder. Daar ben ik nog steeds mijn weg in aan het vinden.”

Een belangrijke stap in het vinden van haar weg was weer durven genieten van het leven. “De eerste keer dat ik weer kon lachen, voelde bijna als een schuldgevoel. Maar dat lachen kwam doordat de rouwgroep, de hulp van Sociaal Juridische Dienstverlening en Maatschappelijk werk mij zoveel rust gaven.” Deze ruimte stelde Jolanda in staat om weer plezier te gaan maken: “Onlangs heb ik zelfs weer hard meegezongen en gedanst met een vriendin bij een optreden. Die avond was geweldig.”

“De drempel lijkt hoog, maar het is het zo waard. Soms kun je het niet alleen, en dat is oké. Hulp vragen is geen zwakte, maar een kracht.”
Voor Jolanda is het duidelijk wat SMWO voor haar heeft betekend. “SMWO heeft me laten zien dat ik er niet alleen voor sta.” Dankzij hen kan Jolanda beter kijken naar wat ze nodig heeft en wat haar blij maakt, in plaats van stil te blijven staan. Ze sluit af en geeft mee hoe belangrijk het is om ondersteuning te krijgen bij rouw en herstel. “Verdriet hoeft niet te betekenen dat je niet meer vooruit mag kijken. Er zijn altijd mogelijkheden, je hoeft ze alleen maar te zien.”